www.twilightgrarpg.fora.pl

Emmett

/samochód/

Po dość krótkiej podróży, zważając na prędkość z jaką jechałem, zaprakowałem z piskiem opon w garażu. W wielką gulą w gardle pognałem na górę. W lustrze po drodze, kątem oka zauważyłem jak wyglądam. No tak. Podarte ciuszki..przykurzone..i ogólnie..jak to po polowaniu długim..w lasku..bez cywilizacji xD Wbiegłem do pokoju Rosalie. Stanąłem w progu nie wiedząc do dalej robić

Rosalie

Gdy Emmett wszedł do środka popatrzyłam na niego zdziwiona, i to bardzo. Spojrzałam porozumiewawczo na Blair i Alice, które wiedząc o co chodzi wyszły zamykając za sobą drzwi. Wstałam i zrobiłam kilka kroków w przód. Nie mogłam w to uwierzyć, że tak nagle pojawił się tutaj. Milczałam nie wiedząc co powiedzieć. Wyglądał prawie jak siedem nieszczęść. Zatrzymałam się na jakieś półtora metra od niego. Nadal milcząc. W sumie nawet nie wiedziałam ja zacząć. Cieszyłam się że go widzę, że jest cały. Mimowolnie podeszłam i przytuliłam się delikatnie do niego. Nadal pamiętałam co zrobił. Lecz jakoś pominęłam ten fakt. Cieszyłam się teraz że jest tu.

Emmett

Nawet nie spojrzałe na Blair i Alice. Przyglądałem się Rosalie bojąc się odezwać chociaż słowem. Śledziłem każdy jej ruch spodziewając się, że mnie duerzy..czy coś takiego. A tu niespodzianka! Przytuliłem ją bardzo niepewnie.
-Rose..przeprasza..kocham cie
tylko tyle byłem w stanie z siebie wyrzucić..i to jescze bardzo cicho

Rosalie

Stałam ta długą chwilę cały czas milcząc. Wiedziałam że go zdziwiłam. Powinnam była go uderzyć czy coś lecz nie mogłam. Coś mnie blokowało. Po prostu nie potrafiłam. Napawałam się jego zapachem. W głębi byłam na niego zła. Odsunęłam się troszkę. Nie wiedziałam czy mogę mu wierzyć czy nie. Spojrzałam mu w oczy szukając w nich odpowiedzi.
- W takim razie.. Dlaczego? - spytałam przenosząc wzrok na moje nowe szpilki. To pytanie cały czas mnie nurtowało. To i jeszcze jedno, które zostawiłam na później.

Emmett

-Nie wiem.. nie umiem na to odpowiedzieć.
Odparłem nadal tak samo cicho. Patrzyłem jej w oczy oczywiście. Próbowała wyczytać coś z moich? U z pewnością mogła znaleźć dużo smutku i bólu. Domyślałem się jakie pytanie może zadać jeszcze..
-Rosalie..Rosalie kocham Cie.. i jeśli spieprzyłem tym wszystko do końca.. .. nawet nie wiem co zrobie

Rosalie

Spojrzałam na niego niepewnie. Nie wiedziałam co o tym myśleć. Z jednej strony kochałam go lecz z drugiej... Nie, nie wiedziałam zupełnie co robić. Może i nie ufałam mu tak jak przedtem ale z pewnością kochałam go. Nie wiedziałam co robić. Stałam tak wpatrzona w jego oczy i pogrążona w swoich myślach. Zupełnie nie wiedziałam co robić.

Emmett

-Rosalie...
Jęknąłem łamiaćym się głosem. Nieśmiało pogłaskałem ją po policzku
-No co? Mam paść na kolana? Prosze bardzo!
No i klęknąłem przed nią wciąż patrząc na nią cholernie smutno

Rosalie

- Nie wygłupiaj się - powiedziałam słysząc jego słowa. Gdy uklęknął wywróciłam oczami. Pogłaskałam go delikatnie po głowie i wzięłam go pod ramię by wstał.
- Emmett, nie o to chodzi. Ja po prostu nie wiem co robić ... - szepnęłam cichutko, nadal będąc pogrążoną w myślach. Spojrzałam znów w jego oczy

Emmett

-Ja też nie więc pewnie zaraz wyjde na jescze większego idiotę niż jestem..
Uśmiechnąłem się delikatnie, patrząc jej oczywiście w oczy.. no tak uśmieszek na twarzy..ale w oczach ciągle to samo.

Rosalie

Uśmiechnęłam się delikatnie lecz tylko na chwilę. Nadal zastanawiałam się co robić, lub jak to wytłumaczyć czy coś. Ciągle patrzyłam mu w oczy. Widziałam w nich tylko ból i smutek. Nadal tego nie rozumiałam. Powinnam być na niego wściekła, lecz nie potrafiłam. To trudna decyzja. Wiedziałam jedno - że raczej nie wytrzymałabym długiej rozłąki z nim. Westchnęłam cicho.
- Widzisz, powinnam być na Ciebie wściekła lecz jakoś nie umiem...To trudne ale chyba nadal Cię kocham...Nie wiem zupełnie już co robić - oznajmiłam spokojnym, lecz nadal trochę zamyślonym tonem. Żałowałam że ta decyzja nie należy do prostych. Rozważałam wszystkie za i przeciw, nadal patrząc mu prosto w oczy.

Emmett

Zmrużyłem oczęta również zastanawiając się co mam właściwie zrobic.. Faktycznie to nie było takie proste jak by się mogło wydwać.. Zamknąłem na chwilę oczy biorąc głęboki oddech
-Może..separacja?

Rosalie

Skrzywiłam się lekko. Nie lubiłam tego słowa. Nadal rozmyślałam.
- Jeżeli naprawdę tego chcesz... - powiedziałam cicho. Wiedziałam że nie zniosę aż tak długiem rozłąki. Nie wiedziałam kompletnie nic. Serce mówiło mi co innego i rozum też. Patrzyłam na niego przenikliwie na wszelki wypadek starając się zapamiętać każdy element jego twarzy.

Emmett

-nie chce..ale skoro Ty się wachasz to chyba jedyne rozwiązanie?
Przygryzłem dolną wargę zastanawiać się czy to była na pewno dobra propozycja

Rosalie

I nagle oświeciło mnie. Wiedziałam już czego chce. Serce i rozum w końcu przemówiły jednym głosem. Zrobiłam mały kroczek w jego stronę. Delikatnie i nieśmiało pogłaskałam go po policzku.
- Emmett, ja...Ja nadal Cię kocham...Nie chcę byś odchodził - powiedziałam w miarę spokojnie.

Emmett

-Ale..wachasz się..i zraniłem cie..i..i..w ogóle..
Mruknąłem spogląając na nią wciąż smutno Usiadłem na skraju łóżka kuląc się właściwie na nim. Spojrzałem znów na Rosalie. wyglądałem teraz z pewnością jak wielki dzieciak, który coś nabroił, mamuśka była a niego baardzo zła a on bardzo żałował