www.twilightgrarpg.fora.pl

Alice

/Szkoła - parking/
Weszłam do salonu i rzuciłam swoją torbę na kanapę, a sama usiadłam z boku. Jasper do cholery, wracaj! Nudno mi bez ciebie! Położyłam się na kanapie, skuliłam w małą kulkę i zamknęłam oczy.

Po dość długim leżeniu w takiej pozycji, wstałam i podeszłam do lustra. Poprawiłam włosy. Co się temu Emmettowi nie podoba? W podskokach wyszłam z domu.

/Szkoła - Stołówka/

Esme Cullen

Westchnęłam. Wstałam i usiadłam przed telewizorem na sofie. Wzięłam do ręki żelkę, którą zjadłam. Zaczęłam oglądać włączony telewizor.
Gdzie jest Carlisle?...
Po pewnym czasie poszłam do sypialni. Chciałam chwilę pobyć sama.

/Sypialnia Esme i Carlisle/

Alice

/Pokój Rosalie/
Zeszłam do salonu i usiadłam na kanapie. Wciąż martwiłam się o Rose i Emmetta. Za mną zeszła Blair.
- Myślisz, że się pogodzą? - spytałam cicho, przyciągając nogi pod brodę i obejmując je ramionami.

Blair Franco

/ Pokój Rosalie /

Weszłam do salonu zaraz za Alice. Zajęłam fotel patrząc na nią. - Rosalie kocha Emmetta i na pewno mu wybaczy. Oczywiście będzie im teraz ciężko, ale wszystko się jakoś ułoży. - Odwróciłam głowę w stronę okna, a na mojej twarzy zagościł smutek. - Ja nawet nie miałam możliwości przebaczyć Adamowi.

Alice

Zauważyłam smutek na twarzy Blair. Przyjrzałam się jej.
- Hej o co chodzi? - spytałam, patrząc na nią. Nie wiedziałam czy mi powie czy nie, jednak zaryzykowałam i spytałam.

Blair Franco

Zaśmiałam się gorzko i odwróciłam głowę w kierunku Alice. - Wspomnienia. - mruknęłam cicho. - Kiedyś byłam w podobnej sytuacji jak teraz Rose. Poznałam Adama w Londynie. Postanowił podróżować razem ze mną. Po jakimś czasie pokochałam go, a on zdradził mnie z wampirzycą, która wystawiła go na pewną śmierć. Nawet nie miałam możliwości mu wybaczyć. - powtórzyłam to, co wcześniej powiedziałam Rosalie jednocześnie uciekając wzrokiem w stronę okna. Nie lubiłam wspominać o tej części mojego życia.

Alice

Ajć tego się nie spodziewałam! Nie spodziewałam, że mi się w ogóle zwierzy! Wiedziałam, że w takim przypadku nie warto przytulać i pocieszać. To jeszcze bardziej zasmucało. Westchnęłam.
- Dawno to było?

Blair Franco

Milczałam przez chwilę. Byłam wdzięczna, że Alice nie próbowała mnie pocieszać. Nie znosiłam tego. - Będzie już ponad 80 lat. - odpowiedziałam po chwili zastanowienia. - Jednak mimo upływu czasu, w dalszym ciągu boli tak samo. - dodałam cicho, niepewna czy Alice to w ogóle usłyszała.

Alice

- 80 lat to mało dla wampira - wtrąciłam cicho, patrząc w stolik. Objęłam mocniej ramionami swe nogi. Tęskniłam coraz bardziej za Jasperem. A co jeśli on? Tak jak Emmett? Nie no, to niedorzeczne! Eh...

Blair Franco

Nie powiedziałam już nic więcej. Rozglądałam się po pięknie urządzonym salonie. Z góry nie było słychać żadnych krzyków, co było nieco dziwne zważając na temperament Rosalie i to jak bardzo zraniła ją zdrada Emmetta. Mimo wszystko życzyłam im jednak aby się pogodzili. Wiedziałam jak bardzo boli strata ukochanego.

Alice

- Chyba jednak się pogodzą - powiedziałam, uśmiechając się lekko w jej stronę. Domyślałam się, że musi być jej ciężko. Zastanawiałam się co mogłabym zrobić by Blair miała lepszy humor. Może najpierw skierować rozmowę na inne tory?
- Od dawna jesteś wegetarianką? - spytałam.

Blair Franco

- Też mi się tak wydaje. - odpowiedziałam cicho. - A wegetarianką jestem od około pół roku. Zmieniłam dietę po tym, jak postanowiłam zamieszkać w jednym miejscu. Na początku było mi strasznie trudno jednak teraz już jest lepiej.

Alice

Przypomniały mi się moje początki. Ja co prawda przechodziłam na wegetarianizm z 90 lat temu, jednak dokładnie pamiętałam każdy szczegół.
- Ostatnio coraz więcej wampirów przechodzi na krew zwierzęcą - przyznałam zamyślona - Czyli byłaś nomadą, tak? - spytałam, choć odpowiedź wydawała mi się oczywista.

Blair Franco

- Tak, jednak znudziły mnie ciągłe podróże. Gdyby nie to, zapewne nie zmieniłabym diety. Krew ludzka nie może się z niczym równać. - odpowiedziałam, a na mojej twarzy pojawił się błogi uśmiech.

Alice

- Oj tak... Chociaż prawdę mówiąc rzadko o tym myślę - powiedziałam, uśmiechając się lekko - Nie miała krwi ludzkiej w ustach od... - zamyśliłam się, drapiąc po głowie - Z 80 lat? - powiedziałam niepewnie i uśmiechnęłam się.