www.twilightgrarpg.fora.pl

Jasper

j/w

Jasper siedział na brzegu rzeki, obejmując kolana ramionami. Niedawno skończył polować. Głód zbytnio już mu doskwierał. Owszem, mówił, że wytrzyma, jednak nie dał rady przebywać dłużej wśród ludzi. Gdy tylko czuł kuszący zapach jego myśli sprowadzały się do jednego. A on naprawdę tego nie chciał.
Dla zagłuszenia sumienia, wybrał się na choć małe polowanie, tylko po to, by móc w spokoju spełnić wszystkie, zaplanowane na ten najbliższy czas obowiązki.

Wyciągnął telefon i szybko wystukał wiadomość do Alice. Gdy skończył, położył komórkę na trawie, a sam zaczął skubać trawę z podłoża, czekając na jakąś odpowiedź.

Alice

/Dom Cullenów/
Przybiegłam tu najszybciej jak mogłam. Zdenerwowałam się nie na żarty. Dobiegłam do rzeki. Spojrzałam na Jaspera, który siedział na ziemi. Zwolniłam i w ludzkim tempie do niego podeszłam. Kucnęłam przy nim, patrząc na niego zatroskanym wzrokiem. Jednak nie odezwałam się ani na moment. Czekałam, aż on coś powie.

Jasper

Kiedy przyszła, po prostu ją objąłem. Przytuliłem ją do martwego serca, czując przypływ nadchodzącego spokoju.
- Jesteś - powiedziałem krótko, po czym wskazałem na miejsce obok siebie.
- To się znowu działo, Alice. Znów wydawało mi się, że przegram - odwróciłem wzrok od niej, patrząc ponownie na rzekę.
- Poza tym... - wyciągnąłem z kieszeni kopertę. Była zaadresowana starannym pismem, z tyłu widniał znak Volturi.
- Dostałaś taki sam, pewnie jeszcze go nie widziałaś. Zaproszenie do Volterry.

Alice

Usiadłam obok tak jak poprosił. Słuchałam go grzecznie, nie odwracając od niego głowy. Wpatrywałam się w niego, czasem marszcząc lekko czoło w wyniku czego powstawały niewielki zmarszczki.
- Ale nie przegrałeś i to się liczy - powiedziałam cichutko, nie odrywając od niego wzroku. Wiedziałam, że jest mu ciężko... Ale dawał radę i byłam z niego dumna. Widząc kopertę zdębiałam. Patrzyłam przez dłuższą chwilę tępo w kopertę.
- Zaproszenie? - powtórzyłam lekko spięta. Taka wizyta nie wróżyła raczej nic dobrego.

Jasper

- Zaproszenie. I raczej nie mamy wyjścia - musimy tam jechać - odetchnąłem. Bałem się Volturi. Tylko przyjaźń Carlisle'a z Aro trzymała mnie przy życiu. Mieli dostatecznie dużo powodów, by mnie zabić.
- Nie cierpię swojego życia!

Alice

Nie podobało mi się to wszystko. Ta cała wizyta. Obawiałam się jej i to bardzo. Nie złamaliśmy żadnego prawa, ale oni mają swoje sposoby. Spięłam się automatycznie, a słysząc jego ostatnie zdanie, mimowolnie otworzyłam szeroko usta. Nie cierpi? Zrobiło mi się naprawdę przykro. Wydawało mi się, że należę po części do jego życia i że jesteśmy szczęśliwi. Najwyraźniej się myliłam. Podkuliłam nogi i objęłam je mocno, kołysząc się lekko.
- Dlaczego? - wydusiłam tylko bardzo cicho, nie patrząc na niego tylko w trawę, którą właśnie się bawiłam, miarowo się kołysząc.